|
Honger
"Waarom blokkeer ik mezelf toch steeds?" Het is een vraag die veel vrouwen, en in het bijzonder vrouwelijke ondernemers, niet onbekend in de oren klinkt. Ook ik hoor 'm regelmatig – sterker, ik stel 'm regelmatig! Ik heb allerlei leuke projecten liggen, die ieder op zich helemaal niet zoveel tijd hoeven te kosten. Maar toch kom ik er maar niet aan toe - of ik begin ergens aan, om halverwege over te stappen op een volgend project. Mijn bureau ligt vol met 'bijna-klaar' projecten, terwijl er bovendien voortdurend nieuwe ideeën mijn hoofd binnenstromen. Natuurlijk, ik heb een paar projecten tot goede afloop gebracht (er zijn inmiddels 4 boeken, een serie stickers, een kussensloop en diverse websites van mij verschenen), maar het hadden er meer kunnen zijn... Of toch niet? Al twee-en-half jaar ben ik bezig met een drietal grote projecten, die maar niet willen opschieten. Zoals de Engelse vertaling van het Wahm-boek: in eerste instantie dacht ik dat binnen 4 maanden af te kunnen ronden, en ruim twee jaar later is het boek nog niet op de markt gebracht. Het voortdurend voor me uitschuiven van grote projecten leidde tot hoe langer hoe grotere frustraties, en bovengenoemde verzuchting: "waarom blokkeer ik mezelf toch steeds?". Tijdens een opstellingsavond (georganiseerd door mamas.nl) zei begeleider Caroline Franssen al dat jijzelf helemaal niet de schuldige hoeft te zijn - er speelt misschien een andere dynamiek. Dat zette me aan het denken. Twee-en-half jaar geleden was mijn jongste net een jaar oud, gaf ik nog volledige borstvoeding en had ik ook nog een drie-jarige en een vijf-jarige rondlopen. What was I thinking?! Dat ik naast mijn drie kinderen, het huishouden, het dagelijks reilen en zeilen van mijn eigen bedrijf en de 'gewone' zorgen en emotionele gebeurtenissen die het leven je toewerpt, er nog wel drie grote projecten bij kon hebben? Achteraf terugkijkend, denk ik dat ik me heb laten beïnvloeden door een maatschappij waarin vergeten wordt dat moederschap niet alleen fysiek, maar ook geestelijk een ontzettend veeleisende baan is. Als ik om me heen kijk zie ik voortdurend jonge moeders die flink wat hooi op hun vork nemen - en zich vervolgens afvragen waarom ze zichzelf blokkeren, waarom het ze niet lukt dat ene project af te ronden. Ambitie is goed, maar je moet als moeder niet vergeten dat die kleintjes nu eenmaal ontzettend veel van je vergen - een pas op de plaats hier en daar is dan echt geen nederlaag of blokkade. Nu ik net de laatste hand heb gelegd aan één van die projecten (een serie wenskaarten) zie ik bovendien nog iets anders: juist doordat ik er ruim twee jaar mee bezig ben geweest, is het een beter product geworden dan wanneer ik het er toen in twee weken doorheen gedramd had. En zo doet een aloude wijsheid weer opgeld: voor alles is een tijd. Als ik de afgelopen periode over zou mogen doen, dan is het enige dat ik anders zou doen het accepteren dat alles op z'n eigen tijd komt: ik zou niet meer gefrustreerd raken over het feit dat mijn ideeën, mijn projecten, zo lang onafgemaakt blijven liggen. Ik zou me niet meer afvragen waarom ik mezelf blokkeer, maar me verheugen op het moment dat ik mijn project, afgerond en wel, aan de buitenwereld kan laten zien - ook al zou dat moment nog drie jaar verder in de toekomst liggen. Trouwens, het is veel leuker om een product op de markt te brengen waaraan je ruim twee jaar gewerkt hebt, dan eentje dat je binnen twee weken uit de grond gestampt hebt. Het is net als met baby's: juist omdat ze negen maanden lang in je gegroeid zijn, kun je het wonder van het nieuwe leven zo waarderen. Toch is er nog een ander aspect dat ik moet noemen: namelijk het feit dat wij vrouwen – in ieder geval de getrouwden onder ons – het eigenlijk te gemakkelijk hebben. Op het moment dat ons gezin niet afhankelijk is van ons inkomen, hebben we de luxe om projecten voor ons uit te schuiven en ons af te vragen waarom we onszelf blokkeren. Mijn oma, met een sloot kinderen en zonder geld achtergelaten door haar man, had die luxe niet. Nadenken over haar angsten en blokkades was er niet bij; ze stroopte haar handen uit de mouwen en runde haar eigen mess (restaurant) in Nederlands-Indië. Zoals de Engelsen zeggen: hunger drives the wolf out of the wood. Misschien moeten wij Westerse vrouwen maar eens hongeriger worden. Hongerig naar succes. Edith Hagenaar P.S. Overigens blijf ik er ook van overtuigd dat een mens wel degelijk blokkades kan hebben, waardoor zij niet verder komt. De organisatie-opstelling die ik gedaan heb kan daar goed bij helpen – en nee, ik heb geen aandelen ;o) |