|
Daar zat ik dan, midden in een groep moeders. Aan de ene kant de thuisblijfmoeders, die geloven dat het ‘t beste is voor kinderen als ze niet naar crèche of buitenschoolse opvang hoeven en heimelijk – want buitenshuis werken is tegenwoordig alom geaccepteerd – de carrièremoeders afkeuren.
Aan de andere kant de carrièremoeders, die geloven dat crèche en buitenschoolse opvang een uitstekend, zo niet wenselijk alternatief en aanvulling is op de eigen opvoeding en niet zo heimelijk – want tegenwoordig zit je in het verdomhoekje als je helemaal niet werkt – de thuisblijfmoeders afkeuren. En ik zat daar als thuiswerkmoeder precies in het midden en sloeg de polarisatie en steeds verdergaande verhitting van de discussie met stijgende verbazing gade. Zet een groep vrouwen bij elkaar en laat ze praten over bijvoorbeeld hun kledingstijl. Iedereen zal geïnteresseerd naar de ander luisteren: wat voor soort kleding ze dragen, wat ze plezierig vinden om te dragen, waarom ze voor een bepaalde stijl kiezen. Alle vrouwen zullen het heel normaal vinden dat iedereen zijn eigen keuzes maakt en zijn eigen voorkeuren heeft, zonder daarbij het gevoel te hebben dat de keuze van de één een afkeuring van de ander inhoudt.  Maar zet je een groep moeders bij elkaar en laat je ze praten over hun keuze om wel of niet thuis te blijven bij de kinderen en je hebt binnen no-time een verbaal moddergevecht. Bijna automatisch gaat de ene groep er vanuit dat de keuze van de andere groep een afkeuring van de eigen keuze inhoudt. Als moeder één zegt dat ze er werkelijk niet aan moet denken haar kinderen ook maar een seconde naar de crèche te brengen, staat moeder twee welhaast gillend en krijsend op haar achterste benen om te verklaren dat crèches helemaal niet slecht zijn en terug te sneren dat kinderen in deze tijd meer nodig hebben dan een moeder die alleen maar treurig en eenzijdig met luiers en wasgoed bezig is. En als moeder twee zegt dat ze haar werk heeft om zichzelf te ontplooien en verklaart hoeveel plezier ze uit haar werk haalt, schiet moeder één direct en met overslaande stem in de verdediging – uiteraard niet zonder en passant het egoïsme van de carrièremoeder aan te halen.Waarom voelen moeders zich vaak aangevallen door de keuzes van andere vrouwen als het om kinderen en opvoeding gaat, en totaal niet als het om bijvoorbeeld kledingstijl of huisinrichting gaat? Daar is maar één reden voor: onze kinderen zijn onze achilleshiel. In onze kinderen zijn we het meest kwetsbaar en onzeker. Omdat we meer van ze houden dan van het leven zelf. Misschien kunnen we begrip hebben voor de voorkeur van de ander, als we ons realiseren dat de afkeur die wij dénken te voelen niet meer is dan een reflectie van onze eigen onzekerheid. Wij doen het allemaal goed – ieder op onze eigen manier. Edith Hagenaar |