|
Ik had het bij K3. En nu, in een bloedheet zwembad waar wij ouders als opeengepakte sardientjes de beproevingen van onze kinderen kunnen volgen, heb ik het weer, maar dan anders.
 Het lijkt wel alsof het de laatste tijd mode is om alles aan kinderen alleen maar zwaar te vinden. Het ene vermakelijke boekje na het andere wordt er over vol geschreven: de ‘geneugten’ van het moederschap waar niemand je ooit over vertelt. En hoewel ik zelf ook met plezier die boekjes lees en hoewel ik de laatste ben om te ontkennen dat – eenmaal moeder – je leven een aaneenschakeling is van poepluiers, slapeloze nachten, kapotte knieën, onwillende kinderen, racen van aerobics naar voetbal, bedtijdruzies, zorgen maken, huiswerk checken, uitgaansdiscussies en wat dies meer zij, voordat je uitgeblust en dit keer mét rimpels je oude leventje kunt oppakken, vind ik het jammer dat de roze wolk-verhalen verdrongen worden.Dus inderdaad, de zwaarte van het moederschap heeft mij volledig overvallen. Maar ‘dat wat je er voor terug krijgt’ – het aloude moederadagium – heeft mij evenzeer verrast. Wij zaten in de zaal, toen K3 optrad: een zaal vol kinderen die stonden te trappelen van ongeduld. Vlak voordat de beroemde meisjesband op het toneel verscheen, voelde ik een onverwachte emotie in mij neerdalen: die van dankbaarheid. Ik keek naar de verwachtingsvolle gezichtjes van onze kinderen en was dankbaar dat wij dit voor ze konden doen. Het gaf me een emotioneel, maar gelukzalig gevoel. Deze zaterdag ben ik er evenmin op verdacht. Een zaterdag zoals alle andere, waarop bovendien mijn zoon – 6 jaar, 4 tanden op rij missend – moet afzwemmen. “Heb je de camera niet mee?” vraagt mijn schoonmoeder. “Nee ach, niet aan gedacht,” antwoord ik nog, “maar dat is toch niet nodig.” Ik kijk om me heen en zie 50 ouders met camera en mobieltje in de aanslag om de prestaties van hun kind vast te leggen. Op het moment dat mijn zoon met kleren en al heldhaftig het water in springt op weg naar zijn A-diploma, weet ik wat mijn schoonmoeder bedoelde.Ik word vervuld van trots, kijkend naar mijn kind. Nooit heb ik geweten dat trots zijn zo’n fysieke ervaring is: mijn buik vult zich met een soort warme gloed die volkomen anders is dan bijvoorbeeld verliefdheidsvlinders. Het gelukzalige gevoel bereikt zijn hoogtepunt wanneer mijn mannetje in de door hem gehate en gevreesde rugcrawl de overkant haalt. Het is beter dan welke chocoladereep ooit – veel beter. Ik heb spijt dat ik de camera niet bij me heb om dit speciale moment vast te leggen. Maar – hoewel Kodak daar ongetwijfeld anders over denkt – trots en geluk zijn niet vast te leggen op een foto. Terwijl de herinnering voor altijd in mijn hart woont. Edith Hagenaar |