| Wahm succesverhalen
Jolanda: "Voorheen was ik bezig met mijn hobby. Nu heb ik een eigen zaak."
Jolanda Kerkdijk met haar kinderen Bram (1989), Amber (1998) en Coen (2003):
"In de WAO werken is lastig – de regels zijn zo streng dat ze vaak verlammend werken."
|
Jolanda Kerkdijk kwam onverwacht in de WAO terecht. Ze maakte van de nood en deugd en startte haar eigen bedrijf "De Naaikamer" vanuit huis. Hoe het allemaal zo gekomen is vertelt ze ons hier, maar eerst vroeg ik haar hoe ze het redt met drie kinderen, een bedrijf met cursisten, een huishouden én een lijf dat vaak in pijn is:
"Mijn man en kids openen de deur beneden, De Naaikamer is op zolder. En in de kleine pauze brengen zij de koffie of thee boven. Ik ben een van die boffers waar man en kinderen volledig achter me staan en me onvoorwaardelijk steunen.
Mijn man is heel goed in computerwerk, dus hij maakt mijn folders en ander drukwerk. Ze zijn heel trots op me en vooral mijn dochter schept graag over mama's naailessen op. Omdat De Naaikamer op zolder is hebben ze er weinig last van. Aan het geluid van pratende en lachende mensen zijn ze inmiddels gewent, ze worden er niet meer wakker van.
Wat wel een grote aanpassing is, is als het minder met me gaat. Het eerste wat blijft liggen zijn de sociale dingen, daarna het huishouden en als het echt slecht gaat neemt mijn man na het werk alle taken over, zodat ik rusten kan. Mijn werk gaat dan, minimaal, gewoon door want je moet wel betrouwbaar blijven. Ik ben dan ook super trotst op ons gezin."
Het Begin
Werken via een uitzendbureau vond ik heerlijk: in het onderwijs, bij de belasting, de rechtbank, als reisleidster. Ik had een enorme drang om nieuwe dingen te leren en nieuwe uitdagingen te zoeken. En ik heb nogal uiteenlopende diploma’s. Als laatste werkte ik als administratief medewerkster, daar werd ik zwanger van de 2e.
Ik kreeg ernstige bekkeninstabiliteit. Het hormoon dat je gewrichten soepel moet maken voor de bevalling werkte bij mij zo heftig dat al mijn gewrichten losser kwamen in een mate dat ik niet meer normaal kon functioneren. Na een wandeling van maar 3 kilometer, ik was nog maar 4 maanden zwanger, zakte ik zo door mijn benen.
Met fysiotherapie en later revalidatie liep ik enkele meters per dag, kon bijna niks, ook de trap niet op of af. Ik heb de ogen uit mijn hoofd gehuild toen ik uiteindelijk in de WAO kwam. Ik, die zo graag uitdagingen aanging, moest thuis blijven en was alleen nog maar bezig met overleven.
Ruimte
Toch wilde ik na 4 jaar graag nog een kindje. Ik kwam tijdens deze zwangerschap bij een fysiotherapeute die zich gespecialiseerd had en ervaringsdeskundige was. Na 3 jaar moeizaam oefenen, met veel pijn, kan ik weer voor mezelf en mijn gezin zorgen als ik goed mijn balans (rust en beweging) in de gaten hou. Vorig jaar, na 7 jaar, ben ik uit de WAO gehaald. Dat was hard slikken, weg erkenning en weg je inkomen.
Nu achteraf (echt pas achteraf hoor) geeft het zoveel ruimte. Niemand bepaalt wat ik mag doen, geen gevoel van mee kijken over mijn schouder. En dat zorgde dat ik een nieuwe uitdaging aandurfde: De Naaikamer, naailessen in moderne naaitechnieken."
"Ik heb 10 jaar 1 avond in de week met een groepje buurvrouwen en kennissen genaaid, ik als "juf" (ik ben gediplomeerd). Toen mijn huidige buurvrouw dit hoorde, vroeg ze me regelmatig of ik dit niet weer wilde. Dus na een tijd begon ik. In het begin was dat heel zwaar maar later beviel dat zo goed dat ik daar meer mee wilde. Ik kwam de wham-site tegen en las het boek, en zo ontstond De Naaikamer.
Ik kan alles maar langzaam uitbouwen, gezien mijn handicap. Ik geef nu twee avonden les. Het grappige is dat al mijn diploma’s, cursussen en ervaringen nu tot één bundel samenvloeien in mijn bedrijf."
Hoe kom je aan cursisten?
"Mijn allereerste groepje vrouwen kwamen uit de bekkengroep van de fysiotherapie onder enthousiaste aansporing van de fysio zelf die ook kwam. Samen met mijn buurvrouw natuurlijk. Oneerbiedig noemden we ons "De Kneusjesgroep". Veel begrip voor elkaar maar ook veel humor.
Nu doe ik aan acquisitie bij de plaatselijke stoffenzaken en hang posters op bij de supermarkt in onze wijk. Samen met de kortingskaarten die ik mijn cursisten geef bij het aanmelden van een nieuwe cursist, loopt het net voldoende.
De meeste reclame moet wel aan het begin van het cursusjaar liggen. Aanmelding tussendoor is er niet veel." |
"Mijn verdiensten zijn minimaal. De prijzen voor officieel naailes liggen tussen de ¤ 5,- en ¤7,50 per cursist per avond. Trek daar je kosten: gas licht water, koffie, thee vanaf en het gaat prima. Maar je moet ook machines aanschaffen en onderhouden, kamer inrichten en materialen die slijten meerekenen. Mijn uurloon ligt denk ik onder de minimumgrens. Omdat een cursusjaar maar 10 maanden bedraagt, ik met kleine groepen werk en ik maar 2 avonden lesgeef. Daarentegen heb ik veel vrij en een lange vakantie.
Elke 2 uur les staat voor 4 à 5 uur werken. Het lokaal schoonhouden, materialen op orde houden, lessen voorbereiden. Foto's uitprinten, werkbeschrijvingen maken, je kennis up-to-date houden. Internet afstruinen naar nieuwe ontwikkeling en de "site van de maand". En aquisitie. Helaas moet ik dit bijeen sprokkelen over de hele week, dus flexibel. En twee vaste avonden les natuurlijk. Ik schat dat ik uitkom op een urentotaal van maximaal 10 uur, toch meer dan ik dacht. In september 2006 begin ik bovendien ook met een ochtendgroep."
Selluf
"Ik wilde graag alles officieel doen. Bij de Belastingdienst, Kamer van Koophandel en dergelijke. Maar ik word niet erg serieus genomen omdat het zo klein is. Dat vind ik erg vervelend. Dus heb ik zelf een beginnend accountant als adviseuse in de arm genomen.
Het Wahm-boek zorgde ervoor dat ik mezelf serieus begon te nemen. Voorheen was ik bezig met mijn hobby. Nu heb ik een eigen zaak. Ik pak mijn lessen serieus aan en stop daar mijn ziel en zaligheid in. Ik durf en wil nu uitbreiden, dan maar langzaam. Alle goede dingen komen langzaam.
 Ik heb er veel inspiratie uit gehaald. Ook vind ik door het Wahm-boek het leuk anderen te motiveren. Zo is mijn logo ontworpen door een grafisch vormgeefster in de wao.
Het allerleukste aan thuiswerken is dat ik het zelf doe. Volgens mijn moeder was dat het 2e woordje wat ik zei: "selluf". Een van mijn sterke punten komt hier naar voren: organiseren en regelen. Heerlijk en dan ook nog met dat wat ik graag doe: les geven en naaien. Ik ben de boffer die mijn passie en talenten heeft kunnen bundelen met mijn goede karaktereigenschappen.
Ik vind het lastig dat familie en vrienden erg gemakkelijk denken over mijn 'hobby'. Ik spreek over mijn baan en mijn werk en mijn bedrijf en zij denken dat ik maar elk moment af kan zeggen en vinden het een leuke hobby. Het begint wat te veranderen nu ik uitbreidt en zelf volhoudt om over mijn 'werk' te praten.
Ondanks dat ik niet meer van mijn lichaam moet eisen, vind ik het vele thuis zijn niet altijd leuk. Het liefst geef ik op een andere locatie les. Maar dat is financieel niet haalbaar. Alles wat thuis (bijvoorbeeld het overlijden van mijn schoonvader) gebeurt aan moeilijke dingen blijft, ondanks alle afleiding, toch steeds aanwezig. Echt afstand nemen is dan erg lastig."
Balans, steun, aanpakken en doorzetten
"In de WAO werken is lastig – de regels zijn zo streng dat ze vaak verlammend werken, vooral voor mensen die goede en slechte dagen hebben. Ik vind dit kortzichtig. Juist jezelf weer in de maatschappij terug plaatsen door, al is het maar minimaal, werk te verrichten geeft je je gevoel van eigenwaarde terug: jezelf weer nuttig voelen.
Ik kan alleen maar aanraden goed het gesprek met je wao-arts open te houden en als er een opening is om iets te mogen doen: AANPAKKEN. Begin langzaam, verg niet te veel van jezelf, maar het sleutelwoord is DOORZETTEN. Voor jezelf en niemand anders.
Zoek STEUN want dat heb je ook nodig, iemand die achter je staat. En luister heel goed naar jezelf, je eigen hoofd en je eigen lijf. Dat is niet egoïstisch, dat is gezonde eigenliefde, want iemand in de wao moet goed in BALANS zijn. In deze volgorde: BALANS, STEUN, AANPAKKEN EN DOORZETTEN."
"Ik heb (heel luxe) mijn eigen naaikamer op zolder. Zo kwamen we op de naam De Naaikamer. Hier is een kniptafel, de naaitafels met eigen stopcontacten, een lockmachine met alle soorten garens, een paar naaimachines en de strijkplank. Ik werk met kleine groepen (5) daar is de ruimte precies goed voor. Alles wat we nodig hebben staat direct klaar...
Ik kan niet echt werken met de kinderen om me heen. De machines blijven toch wel erg interessant en bij lessen voorbereiden moet ik me concentreren. Wel is mijn dochter al eens meet-model geweest en eigenlijk mijn beste reclame. Zowel in de kleren die ze draagt als hoe trots ze iedereen verteld dat ik naailes geef!
Nu de jongste niet meer 's middags slaapt wordt het echt sprokkelen met mijn naaitijd. Ik heb 's avonds nauwelijks nog energie en vaak pijn, dus lessen voorbereiden moet ik overdag. Gelukkig is de school en peuterspeelzaal uitgevonden. Maar op het moment is het echt minimaal en moet ik opnieuw zoeken naar een balans." |
Hoe heb je de cursussen opgezet?
"Je kunt je elk moment opgeven voor een cursus. Is er niet direct plek dan kun je op de wachtlijst. De cursus kan zo lang duren als je zelf wilt.
Ben je beginner, dan heb ik een beginnerscursus ontwikkeld waardoor iedereen die zelfs nog nooit een naaimachine heeft gezien, kan leren naaien. Kun je al wat meer dan kies je zelf uit de modebladen een model en neemt daar de materialen voor mee. Vaak wil ik toch zeker één keer samen met de cursist even de stappen door lopen.
Elke vier weken is er kneepjesavond. Ik zoek een onderwerp uit of heb een verzoek uit de groep, bijvoorbeeld een broekrits, en ga dan op drie niveaus: beginners, gevorderden en vergevorderde een les geven. Met beschrijving en het naaien van een proeflap. De cursisten zijn vrij om hier aan mee te doen. De ervaring leert echter dat zo goed als iedereen hier behoefte aan heeft.
Ook werk ik echt met de beschrijvingen van de modebladen. Omdat bijna iedereen dit moeilijk vind, het is toch veel 'vaktaal'. Ik vind het belangrijk daar veel aandacht aan te geven zodat ze ook zonder mij kunnen naaien, maar met de beschrijving. Ook hier leert mijn ervaring dat het begrijpen een tijd duurt maar het werkt echt goed. Cursisten gaan zich daardoor steeds meer zelf redden. En blijven ook komen voor inspiratie, de gezelligheid en om te blijven naaien.
Verder heb ik ervoor gekozen de naaitechnieken wat te moderniseren, dus bijvoorbeeld niet meer alles lussen en rijgen alleen dat doen wat echt nodig is. De uitdaging is om een goed passend kledingstuk te maken met zo weinig mogelijk tijd. Iedereen komt immers tijd te kort.
Ook heb ik de "WALL OF FAME" waar een foto van de werkstukken kan worden opgehangen. Je mag trots zijn op wat je maakt!"
Met een hobby
"De reacties van de cursisten zijn heel erg goed. Ik vraag ook regelmatig wat werkt en wat niet. Er is immers niemand anders van wie ik feedback vragen kan. En dat werkt prima, ik heb het gevoel dat, omdat ik regelmatig vraag, er geen zaken blijven liggen die als lastig worden ervaren. Verder vinden ze me professioneel, vakbekwaam, en gedreven. Ik ben zelf wel eens prettig verbaasd, omdat ik mezelf altijd als iemand 'met een hobby' zag."
De Naaikamer – Nijverdal
Naailessen in moderne naaitechnieken:
| Maandagmorgen |
09.00-11.00 uur |
| Maandagavond |
20.00-22.00 uur |
| Woensdagavond |
20.00-22.00 uur |
AANBIEDING ALLEEN VOOR WAHM-LEZERESSEN:
GEEF JEZELF OP VOOR VOLGEND SEIZOEN (september 2006) EN ONTVANG EEN GRATIS PROEFLES TER WAARDE VAN ¤ 6,50
(Gebruik het woord “wahm-korting” via e-mail of telefonisch, geldig tot oktober 2006)
Jolanda Kerkdijk, telefoon 0548-750379
email: DeNaaikamer@12move.nl
Nijverdal
naar Succesverhalen
naar boven
|
