Een beetje geschiedenis
4 jaar geleden was ik nog geen mama.
4 jaar geleden ging ik net als zovelen elke dag met de wagen drie kwartier in de file staan... om dan een hele dag te werken, een hele leuke en uitdagende job overigens, en 's avonds tegengestelde richting drie kwartier file.
Bijna 4 jaar geleden werd ik zwanger! Wat een vreugde en toekomstdromen dwarrelen plots op je neer! Maar tegen het einde van mijn zwangerschap kon ik het nog maar moeilijk opbrengen: anderhalf uur file per dag, minimum 8 uur per dag op kantoor…
In het bedrijf waar ik toen werkte, waren 95% jonge vrouwen in dienst. En allemaal carrièredames! Maar ook vaak jonge mama's. En daar kwam automatisch een flexibele ingesteldheid en begrip bij kijken: de laatste maand stelde ik voor om grotendeels van thuis uit te werken, en na wat over en weer regelen kwamen we tot een overeenkomst.
Ab-so-luut zalig was dat. Ik won tijd, aangezien het woon-werkverkeer wegviel. De zwangerschapsongemakjes waren een stuk minder zwaar te dragen: pantoffeltjes aan, voetjes omhoog, makkelijke casual kleding, een luchtje scheppen af en toe en al lopend telefoneren om die bloedsomloop toch maar te stimuleren… wat een luxe-werken! En dankzij twee instrumenten: de telefoon en onze internetaansluiting kon ik perfect met kantoor en met klanten in contact blijven.
Loopbaanonderbreking
En toen was Lore er: een klein wezentje dat volledig van je afhankelijk is. Een oergevoel overviel ons. We hadden opvang geregeld, al lang voor de bevalling… maar toen Lore er eenmaal was, kwamen we in conflict met onszelf: dit is ons kind, we willen er zijn voor haar, haar zelf opvoeden, haar eerste stapjes meemaken, haar eerste woordje horen...
We besloten dat ik 3 maand ouderschapsverlof zou nemen. Aansluitend bij dit ouderschapsverlof kwam al gauw een jaar loopbaanonderbreking. In deze periode begon bij mij het idee te groeien zelf aan de slag te gaan. Het commerciële en het researchgedeelte van mijn vorige job bleef namelijk kriebelen.
www.knusjes.be
Een E-shop zou het worden, zodat ik van thuis uit zou kunnen werken en zelf onze Lore zou kunnen opvoeden.De producten? Het lag eigenlijk voor de hand: de producten waar ik als jonge mama zelf de halve wereld voor had afgezocht via het internet: wasbare luiers, draagdoeken, borstvoedingskledij en aanverwante producten. Als ik zo'n zoektocht gedaan had kon het voor andere jonge ouders misschien interessant zijn al deze producten verzameld te zien. Bovendien had ik ervaring die ik met de klanten kon delen: de producten die in de E-shop zouden komen werden door ons in dagdagelijks gebruik getest.
Het eerste jaar was vooral onze weg zoeken: welke producten, welke prijzen, welke doelgroep willen we op welke manier aanspreken, welk shopprogramma werkt voor ons, welke logistieke werkmethodes werken hier het best. Een leuke tijd, waarin ik vooral de avonduurtjes veel gewerkt heb aan onze site, fotootjes van producten maken, ons verheugen met ons steeds stijgend bezoekersaantal.
Overdag kon ik op deze manier veel met ons dochtertje bezig zijn…wat ook de bedoeling was. Het vangnet van het jaar loopbaanonderbreking zorgde voor een zekerheid: we konden volop experimenteren, kijken welke richting we uit wilden gaan.
Het thuiswerken had ook z'n mindere kantjes: wegens verbouwingswerken stond de pc in de woonkamer op een rek op staanhoogte, en heb ik vele avonduurtjes gewerkt, staand aan de pc. De pc die we hadden was op dat ogenblik verouderd, en het was traag werken hierop. Wegens dezelfde verbouwingswerken stond onze stock in de slaapkamer in grote rekken…
Het was ook wennen aan "steeds maar thuis zijn". Je moet de stap nemen om er dan toch ook af en toe op uit te trekken.
Keerpunt
Het tweede jaar was voor een keerpunt voor Knusjes: het jaar loopbaanonderbreking was afgelopen en nou werd het serieus: gaan we "echt" door met Knusjes? Blijf ik dus 100% thuiswerken? Zal het leefbaar zijn? Vele vragen en weinig antwoorden.
Maar we besloten ervoor te gaan. En gelijk te gaan investeren, vooral in producten, en in marketing. Het tweede jaar kwam een volledig vernieuwde site op het internet. We hebben geïnvesteerd in kleurenfolders en prijslijsten. We gingen vanaf dan ook naar buiten: op babybeurzen en evenementen kunnen we onze klanten nu ook in levende lijve ontmoeten, en we merken dat het de goede aanpak is voor ons: na dit tweede jaar kennen de jonge ouders ons vaak al, ze hebben via kennissen, vrienden of professionelen (vroedvrouwen, kinesisten of gynaecologen) kennis met onze producten gemaakt en kennen onze naam.
Na twee jaar kan ik zeggen dat www.knusjes.be een fulltime job geworden is. Een superflexibele fulltime job, die perfect te combineren is met het fulltime moederschap bovendien!
Voor ons derde jaar staan een aantal nieuwe projecten op het programma, spannend en uitdagend, die ook niet zonder (berekend) risico zijn, en best veel investeringen vragen, zowel op financiële investeringen als tijdsinvesteringen. Omdat ik geloof dat je als bedrijf niet stil kan staan, maar steeds vooruit moet kijken, je markt volgen en je onderscheiden van je medespelers op deze markt zodat jij iets uniek en waardevol kan bieden aan je klanten.
Blindstaren
Het loopt dus, en het loopt vlotjes. Maar het is hard werken, en je dag optimaal kunnen organiseren. Veel brainstormen over waar je mee bezig bent, waar je naar toe wilt, en hoe je dat gaat aanpakken. Vallen en opstaan, leren uit het verleden, de centjes goed tellen en niet verder springen dan je stok lang is. Vooral als je bedrijf plots hard groeit kunnen er groeipijnen zijn: je ziet je plotseling verplicht veel te investeren alleen al om aan de vraag van klanten te kunnen voldoen. Op sommige momenten lijkt het bedrijf gewoon een eigen leven te gaan leiden, en moet je gewoon mee. Boeiend om dat mee te kunnen maken.
Het is ook je eigen weg kiezen. Niet zozeer je blindstaren op andere gelijkaardige bedrijfjes maar resoluut kiezen voor je eigen aanpak: op die manier druk je pas je stempel op je bedrijf, en komen mensen naar je toe omdat je voor iets staat!
Practisch: mama én bedrijfsleider tegelijk zijn
Om deze twee succesvol te kunnen combineren komt het er volgens mij vooral op aan te kunnen de- stressen: écht waar!
Want stel je even de volgende situatie voor: je moet nog 20 pakjes maken vooraleer de koerier komt. Je dochtertje heeft die week net twee doorkomende kiezen, en is hierdoor heel erg hangerig en sjacherijnig…een rampenscenario? Hoeft niet!
De draagdoek heeft hier heel vaak in dit soort situaties een uitweg geboden… lichaamscontact en gewoon dichtbij mama zijn, dat is gewoon wat ze vragen. Voordeel: handen vrij, je kan flink wat werk verzetten, en je kindje is vlakbij zodat je indien nodig op hun vragen en noden in kan spelen.
Als ik me op dat ogenblik zou enerveren, zou er helemaal niets van in huis komen. Kindjes nemen zo snel je onrust over dat je voor je het weet helemaal in een overspannen situatie terecht kan komen. Even afstand nemen, en zelf rustig blijven met je kindje dus, en zo loopt alles wel los.
Verder heb ik toch wel vaak ervaren dat jonge kindjes niet persé willen geëntertained worden: dichtbij zijn is vaak voldoende. Dus: een speelplek in je werkplek. En als het nodig is, even je werk laten voor wat het is, en je aandacht 100% aan je kindje besteden, nieuwe impulsen in het spel geven, en daarna zijn ze weer voor een hele tijd vertrokken…
Onlangs heb ik een hangstoeltje geïnstalleerd in mijn stockruimte: als ik daar aan het werken ben, komt Lore er heel vaak schommelen. Of ze laat haar knuffels schommelen. Of ze doet er een middagdutje in.
Mama's kleine helper
Nu Lore wat ouder is, merk ik dat ze vooral net als mama wilt doen: Mama ik wil ook werken! Mama ik wil helpen! Mama, IK IK IKKE wil dat doen! En het is ook echt wel leuk, om samen met je oudere peuter/kleuter te werken: écht samenwerken bedoel ik dan. Een greep over wat we samen doen: foldertjes sorteren, de stock opruimen en alles in de juiste bakken stoppen., helpen draagdoeken opplooien na een demonstratie. Laatst heeft ze voor een workshop op elke plek een syllabus voor de mensen klaargelegd, heel erg netjes hoor, voor een meid van 3!
Als ik administratie doe, zitten we vaak samen aan de grote tafel. En Lore doet haar eigen hoopje administratie met mijn stiftjes in haar kleurboeken. Ze heeft hetzelfde werkschrift als ik, om net als mama te werken. Als er pakjes voor verzending klaargemaakt moeten worden is ze gegarandeerd van de partij: postzegels plakken, adresetiketten aangeven, de pakjes in de postzak stoppen…allemaal karweitjes die ze heel erg graag doet.
In het postkantoor mag zij de pakjes in de pakjes-schuif leggen, en betaalt zij de postzegels. Als er klanten over de vloer komen, helpt ze met een drankje serveren. Of ze helpt producten dragen. En ze ze speelt allerliefst met de kleine baby'tjes die mee zijn. Of ze toont hoe een kleuter ook nog best in een draagdoek past ;-) .
Ik maak wel heel strikte afspraken met Lore hierover: ze mag niet zomaar op het toestenbord van de pc tokkelen – maar ze mag regelmatig ook helemaal alleen "werken" op de pc (lees: een spelletje spelen) . Er wordt niet in mama's schriften geschreven – maar ze heeft er net dezelfde, zodat ze haar eigen administratie kan bijhouden. Ze mag niet zomaar plakken of schrijven op mama's pakjes – maar ze krijgt ook een (leeg) doosje dat ze helemaal alleen mag inpakken, en aan de postbeambte afgeven – die hierdoor heel gecharmeerd is overigens. En de zandpoppen zijn van mama om in de draagdoeken te stoppen als er mensen zijn – ze mag er mee spelen, maar ze weet dat ze ze op vraag terug moet geven.
Botsen
Het gaat zeker niet sneller dan wanneer ik alles alleen zou doen. Maar het is wel een aangename manier van werken. En ik ben er vast van overtuigd dat een kind dat het dagdagelijks leven van z'n ouders op zo'n manier kan meevolgen, heel wat bijleert.
Het gaat natuurlijk ook niet altijd even perfect: net als elke peuter-puber heeft Lore ook haar willetje. Net als elke mama ben ik soms moe of gestresseerd. En dat wil wel eens botsen. Of Lore doet het botsen, puur om te botsen (leuk hé, die peuterpubertijd ;-) En ja, dat gebeurt soms ook met klanten erbij. Maar de wetenschap dat dit slechts een korte periode is in haar leven, die ook wel voorbijgaat, maakt veel goed.
Klanten zijn zelf jonge ouders en hebben veel begrip, ze zitten meestal op dezelfde golflengte qua opvoeden hebben we gemerkt.
Even kunnen buiten gaan uitwaaien samen wanneer jij of je kindje er nood aan hebben, en dan 's avonds na bedtijd nog wat doorwerken: dat is absoluut een voordeel van thuiswerkmama zijn!
